Herby Szlacheckie Polski Porozbiorowej 1772-1918

Herby szlacheckie Polski porozbiorowej 1772-1918

Tysiąc herbów polskiej arystokracji oraz szlachty Królestwa Polskiego, Galicji, Prus i pozostałych terenów dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Znaczną ilość herbów z okresu rozbiorowego stanowią herby związane z nadaniem bądź potwierdzeniem tytułu arystokratycznego. Największą ilość nowych herbów w latach 1772-1918 dały akty nobilitacyjne. Wszystkie cesarstwa miały w tej dziedzinie podobną politykę i zasady. Nobilitowano oficerów i urzędników po, ustalanej arbitralnie w każdym zaborze, ilości lat służby w odpowiedniej randze. Szlachectwo dawały także określone ordery i odznaczenia, szczególnie wojenne.
Odrębną grupę herbów stanowią nobilitacje i utytułowania Cesarstwa Francuskiego. Wielu oficerów dwóch polskich legionów armii Napoleona Bonaparte za swe zasługi wojenne stało się kawalerami, baronami i hrabiami Cesarstwa.

180 herbów uzupełniających "Herby szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów".

Książka niniejsza jest kontynuacją "Herbów szlacheckich Rzeczypospolitej Obojga Narodów". Dlatego też znajdują się w niej uzupełnienia i poprawki do tamtej pracy w postaci suplementu. 13 tysięcy nazwisk szlacheckich o nieznanych herbach z ostatnich 500 lat. Jedna trzecia polskiej szlachty pomijana we wszystkich opisach i zbiorach herbów!  Spis nigdy dotychczas niepublikowany.

Polska specyfika heraldyczna wiążąca z jednym herbem wiele rodów powodowała, że herby nie były identyfikatorem rodziny. Zapominano więc często o nim całkowicie. Sygnetami, raczej rzadkimi u szlachty uboższej,  posługiwano się dowolnie, wypożyczając je sąsiadom lub od sąsiadów w razie sądowej czy innej urzędowej potrzeby. Najczęstszą kontrolą przynależności do stanu szlacheckiego była opinia sąsiedzka rodzin przez stulecia trwających na tym samym terenie.